دل نوشته های مرتضی رفیعی

درختکاری دارای فوائد دنیوی و اخروی است. یکی از فوائد اخروی کاشت درخت، بهره‌مندی از پاداش تسبیحی است که درخت در برابر خداوند متعال انجام می‌دهد؛ چرا که درخت، موجود زنده‌ای است که لباس هستی پوشیده و هر آن چه که موجود می‌شود به تقدیس و تسبیح خداوند مهربان مشغول است. چنان‌که پروردگار عالم در قرآن کریم می‌فرماید: «و هیچ چیز نیست مگر اینکه به تسبیح و ستایش او مشغول است».
علاوه بر این پاداش، کسی که درختی می‌کارد در واقع پا به عرصه روشنگری آیات الهی گذاشته است؛ چرا که درخت یکی از نشانه‌های عظمت الهی است و راه و دلیل روشنی است برای خداشناسی و تفکر و اندیشه در قدرت و حکمت بی‌انتهای پروردگار. در یک کلام به حق می‌توان گفت:
برگ درختان سبز در نظر هوشیار
هر ورقش دفتریست معرفت کردگار
از دیگر فوائد درخت، نقش مهم آن در تأمین غذای انسان‌ها و حتی حیوانات و همچنین تأثیر بسیار بالای آنها در حفظ طبیعت و محیط زندگی موجودات است.
علاوه بر این، باغ‌ها و بستان‌ها از لحاظ آرامش روحی و روانی تأثیر زیادی در زندگی انسان‌ها می‌گذارد. گشت و گذار در باغ‌ها آنقدر لذت‌بخش است که خداوند متعال در بسیاری از آیات مربوط به بهشت وجود آن را از نعمت‌ها و پاداش‌های بزرگ شمرده و بهشت خود را با عبارت‌هایی مثل: «جنّاتٍ تَجری مِن تَحتها الأنهار» توصیف کرده است. از سوی دیگر نیاز به تفریح در وجود هر انسانی نهفته است که باید این نیاز را برآورده کرد تا انسان در پیچ و خم زندگی، توان مقابله با سختی‌ها و مشکلات زندگی را از دست ندهد و هر از گاهی با تفریحات سالم ـ که استفاده از باغ از بهترین آنهاست ـ نیرویی دوباره بگیرد، لذا در فرهنگ اسلامی توصیه‌های گوناگونی نسبت به این امر شده است. از این رو بسیاری از مردم برای تفریح و استراحت به باغ‌ها و جنگل‌ها می‌روند.
اما نکته‌ای که باید به آن توجه کرد این است که در همه‌ جای کشور باغ و فضای مناسب برای تفریح همگان وجود ندارد و بسیاری از مردم نیز به علت پایین بودن توان مالیشان قادر به مسافرت و بهره‌مندی از لذت باغ و گشت و گذار در آن نیستند سئوال اینجاست که چگونه می‌توان زمینه استفاده آنان را از این موهبت الهی فراهم کرد؟
پاسخ آن است که می‌شود با احیاء برخی از زمین‌های خشکی که در شهرها و یا اطراف آن است، آنجا را به باغ‌های زیبایی تبدیل کرد که امکان دسترسی و استفاده همه مردم از آرامش و لطافت طبیعت بوجود آید.